Ovaj rad ima za cilj istaknuti glavne geopolitičke i vojne lekcije koje proizlaze iz sukoba između Rusije i Ukrajine, najvećeg rata vođenog na evropskom kontinentu od 1945. godine. Njegova analiza nudi ne samo razumijevanje kako se međunarodni odnosi preoblikuju, već i fundamentalnih promjena u ratnoj umjetnosti, odbrambenim strategijama i načinima na koje društva reaguju na pritiske koje generira rat.

Da bi se shvatili razmjeri i složenost trenutnog sukoba, bitno je razmotriti kontekst njegovog izbijanja. Kriza nije počela masovnim napadom 24. februara 2022. godine; prethodili su joj događaji iz 2014. godine: aneksijom Krima od strane Ruske Federacije i izbijanjem rata u Donbasu. Između 2014. i 2022. godine odvijala se progresivna eskalacija, obilježena ograničenim sukobima, konsolidacijom zapadnih sankcija, povećanom vojnom podrškom Kijevu i radikalizacijom geopolitičke retorike u Moskvi. Velika invazija u februaru 2022. godine bila je kulminacija ove evolucije. U tom smislu, vrijedi spomenuti Minski sporazumi[2] I i II, jer predstavljaju vezu između perioda zamrznutog sukoba (2014–2022) i izbijanja rata velikih razmjera 2022. godine.

Ukrajina ima strateški geopolitički značaj za obje strane. Za Rusiju, kontrola nad Ukrajinom znači osiguranje njenog zapadnog fronta i održavanje tampon zone od NATO-a, kao i konsolidovan pristup Crnom moru. Za NATO i Evropsku uniju, nezavisnost i otpornost Ukrajine su ključne za sigurnost istočnog boka, stabilnost crnomorske regije i očuvanje međunarodnog poretka zasnovanog na pravilima.

U tom smislu, sukob nije samo vojni sukob između dvije države, već i test globalne ravnoteže snaga. Pouke iz rata dotiču se i geopolitičke domene – transformacije svjetskog poretka, funkcionisanje saveza, strategije za energetsku i ekonomsku sigurnost – i vojne domene, gdje su tehnološke inovacije (dronovi, hipersonične rakete, informaciono i sajber ratovanje), logistika, ljudska inteligencija i društvena prilagodljivost odigrale odlučujuću ulogu. Ova mješavina starog i novog oblikovala je složenu sliku o tome kako će se ratovanje odvijati u 21. vijeku, pokazujući da nijedan operativni model nije robustan bez kontinuirane prilagodljivosti i ogromne logističke podrške.

Svrha ovog poduhvata je pružiti okvir za razmišljanje donosiocima političkih i vojnih odluka koji moraju pripremiti evropsko i rumunsko društvo za buduće izazove. Pouke rusko-ukrajinskog rata nisu samo lekcije Kijeva ili Moskve; one predstavljaju upozorenja i izvore inspiracije za cijelu međunarodnu zajednicu.

“Historija Evrope je priča o granicama koje nikada nisu ostale fiksne.”

Sukob u Ukrajini ne može se analizirati izolovano; mora se shvatiti kao dio šireg sukoba između dvije geopolitičke i ideološke orijentacije: globalizma – s dominantnom komponentom koju predstavlja neomarksistička struja koju promoviraju transnacionalne mreže poput one povezane s Georgeom Sorosom – i suverenizma, koji se ogleda u multipolarnoj viziji koju podržavaju države poput Rusije, Kine i drugih aktera koji osporavaju liberalni međunarodni poredak predvođen Zapadom. U tom kontekstu, ruska invazija u februaru 2022. i zapadni odgovor postali su odlučujući trenutak, ne samo za evropsku sigurnost već i za globalnu ravnotežu između ove dvije paradigme.

Rusko-ukrajinski rat djelovao je kao katalizator za transformaciju međunarodnog poretka, ubrzavajući procese koji su već bili vidljivi nakon finansijske krize 2008. i, jasnije, nakon aneksije Krima 2014. Dok je kraj Hladnog rata uveo period američke unipolarne dominacije, velika invazija na Ukrajinu u februaru 2022. pokazala je da ova konfiguracija više ne odražava trenutne realnosti.

Zapadni odgovor na invaziju bio je zapanjujući i po obimu i po strateškoj koherentnosti, iako nije bio ni jednoličan ni neposredan. Sjedinjene Američke Države, Evropska unija i saveznici NATO-a uspjeli su poslati zajedničku poruku osuđujući agresiju i usvojiti mjere podrške Ukrajini, dokazujući da transatlantska solidarnost ostaje funkcionalna. Po prvi put od Hladnog rata, Zapad je djelovao usklađeno suočen s velikom prijetnjom međunarodnom poretku.

Međutim, detaljnija analiza pokazuje da je ovaj odgovor bio postepen i obilježen unutrašnjim razlikama. Ekonomske sankcije, finansijska pomoć i vojna pomoć uvođene su korak po korak, ovisno o energetskoj ovisnosti svake države i domaćim političkim ograničenjima. Dok su SAD i Ujedinjeno Kraljevstvo djelovale brzo, Evropska unija je pokazala oklijevanje i različite pristupe: Njemačka je oscilirala između opreza i čvrstoće, Francuska je pokušavala održati diplomatski kanal otvorenim, dok se Mađarska otvoreno protivila određenim mjerama.

Paradoksalno, rat je revitalizirao NATO, instituciju koju su mnogi smatrali u opadanju. Ruska agresija dovela je ne samo do jačanja istočnog krila, već i do proširenja Alijanse sa Švedskom i Finskom – historijski korak koji je promijenio sigurnosnu ravnotežu u sjevernoj Evropi. Istovremeno, planovi ponovnog naoružavanja i veći obrambeni budžeti u većini država članica ukazuju na dugoročno strateško preusmjeravanje.

Ipak, jedinstvo Zapada i dalje je pod značajnim pritiskom. Ekonomski troškovi sankcija, zamor javnog mnijenja i izborna dinamika u demokratskim državama riskiraju da umanje podršku Ukrajini na srednji i dugi rok. Suštinska geopolitička lekcija je da Zapad može izgraditi zajednički front kada uoči direktnu prijetnju, ali takva kohezija je krhka i zavisi od održavanja političkog konsenzusa i na domaćem i na prekooceanskom planu.

Istovremeno, sukob je otkrio da značajan dio međunarodne zajednice – uključujući sile u nastajanju poput Kine, Indije, Brazila i Južne Afrike – odbija prihvatiti zapadnu paradigmu kao jedinu referencu legitimnosti. Strateška neutralnost mnogih država na “Globalnom jugu” odražava preusmjeravanje odnosa snaga, u kojima nezapadne sile nastoje maksimizirati svoju autonomiju i pregovarati o svojim interesima u skladu s nacionalnim prioritetima.

Dakle, rat u Ukrajini ubrzao je prelazak ka multipolarnosti kroz:

Multipolarnost koja se oblikuje nije stabilan ili predvidljiv sistem, već „fluidna multipolarnost”, koju karakteriziraju ad hoc savezi, ekonomski pragmatizam i intenzivna konkurencija za resurse i tehnologiju. Ova fluidnost povećava stratešku neizvjesnost, jer su pravila globalne igre sve nejasnija i osporavanija.

Vidljiv ishod sukoba bilo je širenje BRICS-a (Brazil, Rusija, Indija, Kina, Južna Afrika) prijemom novih članica u periodu 2023–2024, uključujući Saudijsku Arabiju, Iran, Ujedinjene Arapske Emirate, Egipat i Etiopiju. Ova diverzifikacija odražava želju nekoliko država da se pridruže alternativnom polu G7, i politički i ekonomski. Iako BRICS nije političko-vojni savez, već platforma za saradnju, njegova geopolitička simbolika je jaka: signalizira da ključne države na Bliskom istoku i u Africi traže autonomniji položaj u odnosu na Zapad.

Indija je slijedila strategiju „diplomatskog balansiranja”: odbila je eksplicitno osuditi Rusiju i povećala je uvoz ruske nafte po sniženim cijenama, dok je istovremeno održavala bliske odnose sa SAD-om i EU, jačajući svoj status „neizbježnog aktera” u Indo-Pacifiku. Ova fleksibilnost pokazuje da multipolarnost ne znači rigidne blokove, već selektivne saveze kalibrirane prema nacionalnim interesima.

Kina je odlučila djelovati kao „indirektni podržavalac” Rusije, pružajući joj tržišta i diplomatsku podršku, izbjegavajući direktno kršenje zapadnih sankcija. Peking je također pokušao preuzeti ulogu posrednika, pokrećući mirovne planove i projektujući se kao „alternativa” zapadnoj diplomatiji. Međutim, u stvarnosti, Kina je prije svega nastojala iskoristiti rusku izolaciju za ekonomsku i stratešku dobit, osiguravajući povlašteni pristup ruskim energetskim resursima i tržištima.

Turska predstavlja poseban slučaj države koja se vješto repozicionirala. Kao članica NATO-a, podržavala je Ukrajinu dronovima Bayraktar i podržavala inicijative Alijanse, dok je istovremeno pregovarala o sporazumima s Moskvom o izvozu žitarica i ekonomskim vezama. Ova “dvostruka igra” omogućila je Ankari da ojača svoj status regionalne sile nezamjenjive i Zapadu i Rusiji.

Sveukupno, ovi događaji pokazuju da multipolarnost više nije teorijski koncept, već stvarnost u nastajanju, vidljiva u konkretnom repozicioniranju globalnih i regionalnih aktera koji odbijaju da se isključivo odnose prema zapadnom liberalnom poretku. Za Rumuniju i crnomorsku regiju, ova dinamika ima direktne implikacije, jer područje postaje tačka presjeka između NATO-a, Rusije i novih regionalnih polova moći.

Međunarodni poredak i multipolarnost nisu definirani samo objektivnim realnostima moći, već i načinom na koji globalni akteri konstruiraju i projektuju svoje percepcije tih realnosti. U geopolitici, razlika između stvarnosti i percepcije često sama po sebi postaje bojno polje; ipak, čak i ako percepcije mogu oblikovati događaje neko vrijeme, stvarnost na kraju prevladava.

Rat koji je Ruska Federacija pokrenula protiv Ukrajine otkrio je i ograničenja i ranjivosti odnosa između Moskve i Zapada, kao i sposobnost Zapada da ponovo pronađe strateško jedinstvo suočen s velikom prijetnjom. Do 2022. godine, Rusija je uspjela iskoristiti unutrašnje podjele unutar NATO-a i EU kroz operacije utjecaja, energetske ovisnosti i selektivnu diplomatiju. Međutim, invazija velikih razmjera na Ukrajinu proizvela je suprotan učinak: veću koheziju na Zapadu.

Međutim, ova kohezija nije bez pukotina. Ekonomski, sankcije protiv Rusije otkrile su razlike između evropskih država koje ovise o ruskom plinu i onih s alternativnim opskrbom. Politički, neke prijestolnice oscilirale su između čvrstoće i opreza, plašeći se domaćih troškova ili direktne eskalacije s Moskvom. Vojno, iako je NATO reagirao izuzetnom brzinom, i dalje postoje velike razlike između američkih sposobnosti i sposobnosti evropskih saveznika – potvrđujući strukturnu ovisnost Evrope o američkom sigurnosnom kišobranu.

Za Rusiju, sukob sa Zapadom otkrio je i ranjivosti i snage. S jedne strane, ekonomska i tehnološka izolacija istakla je ograničenja selektivne integracije koju Moskva provodi tri decenije. S druge strane, Kremlj je održavao aktivan diplomatski front izvan euroatlantske sfere, kapitalizirajući frustracije država globalnog Juga i učvršćujući veze s Kinom, Iranom i Sjevernom Korejom. Sukob je tako transformirao odnos Rusije i Zapada u središnju točku nove globalne geopolitičke konfrontacije, s odjecima daleko izvan Evrope.

Glavna lekcija je da uprkos prividnom jedinstvu Zapada, njegov odnos s Rusijom ostaje asimetričan i nestabilan, gdje neposredni interesi i percepcija javnosti imaju jednako veliku težinu kao i strateške realnosti. Štaviše, ovaj odnos nije samo bilateralan, već predstavlja test sposobnosti Zapada da održi unutrašnju koherentnost i vanjski kredibilitet suočen s revizionističkom silom koja dovodi u pitanje liberalni međunarodni poredak.

a) Neuspjeh međusobnog odvraćanja

Invazija je otkrila da zapadni mehanizmi odvraćanja nisu uspjeli spriječiti Kremlj da pribjegne agresiji. Iako su SAD i evropski saveznici izdali snažna upozorenja, ona nisu bila potkrijepljena preventivnim vojnim mjerama, već samo prijetnjom sankcijama. Rusija se, zauzvrat, kladila na nejedinstvo Zapada i nemogućnost NATO-a da brzo reaguje. Ta se računica pokazala pogrešnom: odgovor je bio brz, masivan i održiv.

b) Odgovor NATO-a

Sjevernoatlantski savez je prošao kroz veliku transformaciju:

Tako je organizacija koju su neki opisali kao „moždano mrtvu” (Emmanuel Macron, 2019) dokazala svoju vitalnost kroz brzo prilagođavanje stvarnosti konvencionalnog rata visokog intenziteta.

c) Evropska unija i sankcije

Evropska unija je pokazala neočekivani stepen jedinstva: do sredine jula 2025. godine usvojila je 18 paketa sankcija protiv Rusije, a 19. je već u pripremi.

Ove mjere omogućile su brzo smanjenje zavisnosti od ruskog gasa i pružile Ukrajini desetine milijardi eura podrške. Istovremeno, davanje statusa kandidata Ukrajini[3] i Republici Moldaviji bio je korak od velikog geopolitičkog značaja – jasan signal ponovnog uravnoteženja u Istočnoj Evropi.

Ipak, evropska kohezija, iako stvarna i rijetka, imala je svoju cijenu. Inflacija i rastuće cijene energije podstakle su socijalno nezadovoljstvo i talase euroskepticizma i populizma u nekoliko država članica. Koordinacija je postignuta kompromisima – kao u slučaju Slovačke, koja je ukinula svoj veto u zamjenu za garancije u sektoru prirodnog gasa.

Sankcije su postale efikasnije ciljanjem energetskog sektora, “flote u sjeni” koja prevozi rusku naftu i gas, te banaka i subjekata u vojnoj i finansijskoj domeni. U 18. paketu, EU je snizila gornju granicu cijene ruske nafte sa 60 USD na 47,6 USD po barelu.

Dugoročno gledano, sankcije će vjerovatno imati veći uticaj kao instrumenti ekonomskog i političkog razdvajanja nego kao neposredna prisila. Rusija se sve više okreće Aziji i globalnom Jugu, čime smanjuje uticaj Evrope.

d) Rekonfiguracija transatlantskih odnosa

Sjedinjene Američke Države su se vratile u središte evropskog sigurnosnog sistema. Washington je pružio najopsežniju vojnu i finansijsku podršku Kijevu, a evropski lideri, čak i kada su nerado to činili, prihvatili su suštinsku ulogu SAD-a kao garanta odbrane. Ovo je ojačalo transatlantsku osovinu, ali je i naglasilo stratešku zavisnost Evrope od Amerike, posebno u vojnoj i tehnološkoj oblasti.

Istovremeno, ova rekonfiguracija nije bez neizvjesnosti. Rekalibracija američkog angažmana u Evropi i Ukrajini već je započela, vođena davanjem prioriteta konkurenciji s Kinom u Indo-Pacifičkoj regiji i domaćim fiskalnim pritiscima. Podrška Kijevu postala je selektivnija i uslovljena, a Washington šalje jasnu poruku saveznicima: Evropljani moraju preuzeti daleko veći udio kolektivne sigurnosti. U tom smislu, američki poziv članicama NATO-a da izdvoje 5% BDP-a za odbranu označava promjenu paradigme, signalizirajući da će američki resursi sve više biti usmjereni prema drugim zonama ratovanja.[4].

e) Perspektive

Na srednjoročnom i dugoročnom planu, odnosi između Rusije i Zapada prolaze kroz strukturni raspad:

Ovo ne reprodukuje rigidne blokove Hladnog rata, već signalizira oštriju fragmentaciju međunarodnog sistema, sa antagonističkim taborima i sivim zonama u kojima države slijede strategije balansiranja. Sukob više nije isključivo vojni, već i sukob između konkurentskih političkih i ideoloških sistema: zapadni liberalno-demokratski model nasuprot autoritarnom modelu koji promoviše Rusija, uz djelimičnu podršku drugih sila poput Kine.

Rat u Ukrajini bio je test opterećenja za cijeli međunarodni sigurnosni sistem. Način na koji su glavne organizacije reagirale – ili, obrnuto, nisu uspjele upravljati sukobom – nudi vrijedne lekcije o ograničenjima i potencijalu multilateralne saradnje.

UN, stvoren da spriječi i riješi velike sukobe, pokazao se nemoćnim pred ruskom invazijom. Veto Moskve u Vijeću sigurnosti blokirao je svaku prisilnu rezoluciju, ozbiljno potkopavajući kredibilitet mehanizma kolektivne sigurnosti. Generalna skupština usvojila je simbolične rezolucije osude, ali bez praktičnog efekta. Situacija je potvrdila da UN ostaje zarobljen u arhitekturi iz 1945. godine, nesposoban da se nosi sa današnjim multipolarnim realnostima.

OSCE, tradicionalno forum za dijalog između Istoka i Zapada, zapao je u duboku paralizu. Njegove posmatračke misije u Ukrajini su obustavljene, dok je Rusija blokirala budžete i mehanizme donošenja odluka. Sukob je pokazao da organizaciji zasnovanoj na konsenzusu nedostaju efikasni alati za sprječavanje ili upravljanje ratovima visokog intenziteta.

Vijeće Evrope reagovalo je isključenjem Rusije u martu 2022. godine – što je bio neviđen potez, iako uglavnom simboličan. Iako normativno važan, Vijeće Evrope nema izvršne ovlasti u pitanjima sigurnosti, a njegova uloga je ograničena na promoviranje demokratskih vrijednosti i ljudskih prava.

NATO je bio jedina međunarodna organizacija koja je pokazala stratešku relevantnost. Njegova sposobnost brzog reagovanja, prilagođavanje odbrambenih planova i proširenje s Finskom i Švedskom pokazali su da Alijansa ostaje temelj evropske sigurnosti. Istovremeno, NATO je izbjegavao direktno učešće u ratu, održavajući svoj mandat kolektivne odbrane, dok je vojnu pomoć prepuštao državama članicama koje su djelovale bilateralno.

EU je poduzela neviđene korake:

Tako je sukob transformirao EU od pretežno ekonomskog aktera u novog geopolitičkog aktera – iako i dalje ovisan o američkom vojnom kišobranu.

Djelomični zaključak

Uloga međunarodnih organizacija u sukobu u Ukrajini otkriva dvostruku stvarnost: institucije stvorene u poslijeratnom periodu (UN, OEBS, Vijeće Evrope) otkrile su svoja ograničenja, dok su novije ili fleksibilnije strukture (NATO, EU) ojačale njihovu relevantnost. Ključna lekcija je da će budućnost međunarodne sigurnosne arhitekture sve više zavisiti od organizacija sposobnih da kombinuju političku volju, ekonomske resurse i vojne sposobnosti.

Ruska invazija na Ukrajinu izazvala je najdublje preoblikovanje evropske sigurnosne arhitekture od 1989. godine. Pored neposrednog utjecaja na Ukrajinu, sukob je prisilio evropske države da preispitaju svoje strateške prioritete, povećaju ulaganja u odbranu i prihvate ubrzanu militarizaciju kontinenta.

Zemlje na istočnom krilu NATO-a – Poljska, Rumunija i baltičke države – postale su novi centar gravitacije za evropsku sigurnost:

Ova promjena ukazuje na pomjeranje centra gravitacije sigurnosti s Atlantika na istočnu Evropu, gdje se rizici doživljavaju kao neposredni i egzistencijalni.

Pridruživanjem Finske (2023.) i Švedske (2024.), NATO je znatno proširio svoju direktnu granicu s Rusijom, mijenjajući stratešku ravnotežu u sjevernoj Evropi. Na jugu, Crno more je postalo ključna sigurnosna zona za Alijansu, a Rumunija i Bugarska dobijaju na značaju kao države na prvoj liniji fronta. Dakle, “evropska sigurnosna granica” više nije rijeka Laba ili Berlinski zid, već istočna linija NATO-a, koja se proteže od Baltičkog do Crnog mora.

NATO je prešao sa pozicije odvraćanja kroz simbolično prisustvo (multinacionalni bataljoni) na poziciju prednje odbrane: savezničke brigade, sistemi protivvazdušne odbrane, logistički centri i prateća infrastruktura. U Rumuniji se značajno povećalo vojno prisustvo SAD-a i saveznika, a baze Mihail Kogălniceanu i Cincu postale su strateška čvorišta.

Većina evropskih država se obavezala na cilj odbrambenih izdataka od 2% BDP-a, dok su ga neke (Poljska, baltičke države) čak i premašile. Njemačka je stvorila poseban fond od 100 milijardi eura za modernizaciju Bundeswehra, što označava historijsku prekretnicu. Ovaj trend pokazuje da je sigurnost ponovo postala apsolutni prioritet za Evropu, nakon decenija nedovoljnog finansiranja i samozadovoljstva „dividendom mira”.

Međutim, Evropa i dalje zavisi od SAD-a za ključne sposobnosti: protivvazdušnu odbranu, satelite, avione pete generacije, komandovanje i kontrolu. Štaviše, razlike među državama članicama – posebno između Istoka i Zapada – i dalje postoje u pogledu tempa i obima podrške Ukrajini.

Djelomični zaključak

Sukob između Rusije i Ukrajine doveo je do strateške revolucije u Evropi: militarizacije Istoka, proširenja NATO-a, redefiniranja granica i povećanja obrambenih budžeta. Ipak, strukturna ovisnost o SAD-u i nedostatak dovoljno integrirane europske obrambene industrije ostaju glavne slabe tačke.

Rat u Ukrajini imao je strukturne efekte ne samo u vojnoj i geopolitičkoj sferi, već i u energetskoj i ekonomskoj dimenziji, fundamentalno transformirajući odnose između država i logiku međuzavisnosti. Evropa je, posebno, bila prisiljena da napravi brza i bolna prilagođavanja kako bi održala ekonomsku stabilnost i energetsku sigurnost.

Do 2021. godine, Rusija je zadovoljavala otprilike 40% potreba Evropske unije za gasom. Invazija na Ukrajinu i naknadna sabotaža gasovoda Sjeverni tok prisilile su Evropu da drastično smanji ovu zavisnost. Za samo dvije godine, EU je uspjela diverzificirati svoje izvore:

Međutim, ova promjena donijela je više cijene energije i inflacijske pritiske, sa socijalnim i političkim posljedicama na evropske vlade.

Za Rusiju je gubitak evropskog tržišta bio strateški udarac. Kremlj je pokušao preusmjeriti izvoz u Kinu, Indiju i Tursku, nudeći značajne popuste. Iako je to ublažilo ekonomski šok, prihodi su ostali daleko ispod onih koje je generiralo evropsko tržište. Rezultat je bio ubrzano repozicioniranje Rusije kao dobavljača ovisnog o Aziji, sa smanjenim kapacitetom za projektovanje moći putem energetskih instrumenata.

Rat je poremetio transportne i trgovinske koridore:

d) Globalni ekonomski uticaj

Sukob je doprinio:

Glavna lekcija je da jednostrana ovisnost o jednom dobavljaču predstavlja stratešku ranjivost. Evropa je naučila ovu lekciju uz visoku cijenu, ali je povećala svoju dugoročnu otpornost. Istovremeno, rat je pokazao da energija ostaje vrhunsko geopolitičko oružje, sposobno utjecati ne samo na ekonomije već i na političke orijentacije država.

Djelomični zaključak

Energetska i ekonomska dimenzija sukoba između Rusije i Ukrajine dovela je do dvostruke transformacije: Evropa je postala manje ranjiva na Rusiju, ali više zavisna od američkog i globalnog tržišta tečnog prirodnog gasa (LNG); Rusija je izgubila dominantnu poziciju u Evropi, ali je ojačala svoja partnerstva s Azijom. Sveukupno, globalna ekonomija doživljava ubrzanu fragmentaciju, s dugoročnim posljedicama po stabilnost i prosperitet.

Rat koji je pokrenula Ruska Federacija ponovo je u fokus stavio krhkost ukrajinskih granica i spor oko njihove historijske i pravne legitimnosti. Za Moskvu, trenutne ukrajinske granice su rezultat proizvoljnih odluka donesenih tokom sovjetskog perioda, dok za Zapad one predstavljaju realnost utemeljenu u međunarodnom pravu i temeljni uslov za evropsku stabilnost.

Granice Ukrajine oblikovane su kroz proces obilježen političkim odlukama donesenim u Moskvi. Godine 1922. Ukrajinska Sovjetska Socijalistička Republika ušla je u SSSR u svojim historijskim granicama. Kasnije su se teritorije značajno promijenile: 1940. godine Sjeverna Bukovina i Južna Besarabija pripojene su Rumuniji; 1954. godine Krim je predat Ukrajini dekretom Prezidijuma Vrhovnog sovjeta kao simboličan gest. Prilikom raspada SSSR-a 1991. godine, Ukrajina je proglasila nezavisnost unutar svojih postojećih granica, koje su bile međunarodno priznate – uključujući i od strane Rusije, putem bilateralnih ugovora i Budimpeštanskog memoranduma (1994.), koji je garantovao teritorijalni integritet Ukrajine u zamjenu za odricanje od njenog nuklearnog arsenala.

Ne može se zanemariti da su Pakt Ribbentrop-Molotov iz 1939. godine i njegov tajni protokol, kojim su SSSR i nacistička Njemačka podijelili svoje sfere utjecaja u Istočnoj Evropi, postavili temelje za teritorijalne promjene iz 1940. godine. Iako je pakt proglašen ništavnim od strane međunarodne zajednice i samog SSSR-a 1989. godine, nisu sve njegove posljedice poništene. Dakle, neke teritorije anektirane u to vrijeme – poput Sjeverne Bukovine i Južne Besarabije – ostale su dio nezavisne Ukrajine nakon 1991. U slučaju Rumunije, ova realnost je pretpostavljena kroz Ugovor o dobrosusjedstvu s Ukrajinom iz 1997. godine, kojim je Bukurešt priznao postojeće granice kao dio svojih obaveza za euroatlantske integracije.

Međunarodni poredak nakon 1945. godine zasnivao se na principu nepovredivosti granica, utvrđenom u Završnom aktu iz Helsinkija (1975.) i Povelji UN-a. Rusko osporavanje granica Ukrajine dovelo je u sukob dva temeljna principa:

Invazija 2022. godine pokazala je da je Rusija odlučila nametnuti vlastito tumačenje silom, potkopavajući normativni okvir koji je garantovao evropski mir nakon Hladnog rata.

Ukrajinske granice imaju direktnu stratešku važnost. Kontrola Krima osigurava dominaciju u sjevernom Crnom moru i pristup pomorskim resursima, dok Donbas, bogat resursima i industrijom, predstavlja energetski i logistički stožer. Osim toga, zapadne granice Ukrajine čine je bitnim koridorom koji povezuje euroatlantski prostor s euroazijskim. Osporavanje ovih granica nije samo bilateralno pitanje, već evropsko i globalno. Ako se o nepovredivosti međunarodno priznatih granica može pregovarati silom, presedan bi mogao destabilizirati ne samo Istočnu Evropu već i druge regije svijeta, od Bliskog istoka do Istočne Azije.

Zaključak

Problem ukrajinskih granica je velika geopolitička lekcija: pokazuje koliko krhke mogu biti državne konstrukcije koje proizlaze iz historijskih kompromisa i koliko međunarodni poredak ostaje ranjiv kada se njegovi principi osporavaju upotrebom sile. Rješavanje ovog spora utjecat će ne samo na budućnost Ukrajine već i na kredibilitet cijele evropske i globalne sigurnosne arhitekture.

Ako analiza ukrajinskih granica ističe krhkost državnih konstrukcija i direktne implikacije po evropsku sigurnost, na globalnom nivou sukob je također doveo do strateškog repozicioniranja velikih sila, od kojih svaka nastoji maksimizirati svoje dobitke u multipolarnom svijetu koji se stvara.

Rusko-ukrajinski rat imao je utjecaj koji je prešao granice Evrope, prisiljavajući glavne globalne aktere da razjasne svoje stavove i prilagode svoje strategije. Njihovi stavovi odražavaju dinamiku multipolarnog svijeta u kojem nacionalni interesi prevladavaju nad ideološkom solidarnošću.

Kina je izbjegavala osudu invazije, održavajući dvosmislen diskurs: podržavajući princip teritorijalnog integriteta, a istovremeno priznajući ruske „legitimne sigurnosne brige”. U praksi:

Lekcija: Kina iskorištava sukob kako bi oslabila Zapad i uvukla Rusiju u svoju orbitu, izbjegavajući pritom preblisku povezanost s akterom koji se doživljava kao “dugoročni gubitnik”.

I Indija je slijedila balansirajući pristup:

Indija pokazuje da multipolarizam ne znači rigidne blokove, već diplomatsku fleksibilnost i korištenje regionalnih sukoba za unapređenje vlastite agende.

c) Globalni Jug – Između prilike i ranjivosti

Mnoge države u Africi, Aziji i Latinskoj Americi zauzele su neutralne stavove ili odbile primijeniti sankcije protiv Rusije. Razlozi su višestruki:

Za globalni Jug, glavna lekcija je da im geopolitička fragmentacija nudi prostor za manevar, ali ih i izlaže akutnim ranjivostima u suočavanju s prehrambenom i energetskom krizom.

Turska se pojavila kao nezamjenjiv akter:

Turska pokazuje da sile srednje veličine mogu igrati nesrazmjerno veliku ulogu kada imaju koristi od strateške geografije i diplomatske fleksibilnosti.

Pored pojedinačnih pozicija glavnih aktera, ukupna slika sukoba ističe strukturne trendove i konstante koje oblikuju međunarodni poredak. Oni se kristaliziraju u nekoliko bitnih zaključaka u vezi s smjerom savremene geopolitike.

Sukob između Rusije i Ukrajine djelovao je kao katalizator za trendove koji su već vidljivi globalno, iznoseći na vidjelo stvarnosti i kontradikcije koje međunarodna zajednica više ne može ignorirati. Analiza geopolitičkih lekcija vodi do nekoliko fundamentalnih zaključaka:

Međunarodne pravne norme, mukotrpno građene u poslijeratnim decenijama, sve se više ignorišu, reinterpretiraju ili primjenjuju selektivno. Ruska invazija na Ukrajinu, zajedno s brojnim drugim intervencijama ili vojnim akcijama u posljednjim decenijama, pokazuje da međunarodno pravo više nema istu obavezujuću snagu. Bez efikasnih i nepristrasnih mehanizama sprovođenja, ono rizikuje da postane puki retorički instrument. Ovaj trend ne samo da potkopava arhitekturu globalne sigurnosti, već i naglašava percepciju dvostrukih standarda, što umanjuje legitimnost međunarodnih institucija.

Nakon završetka Hladnog rata, nada u stabilan svjetski poredak pokazala se iluzornom. Globalna ravnoteža moći se fragmentira, a centri moći se množe bez jasnih regulatornih mehanizama među njima. Strateško rivalstvo između SAD-a i Kine, konkurencija između Rusije i Zapada i uspon regionalnih sila (Indija, Turska, Iran, Saudijska Arabija, Brazil) naglašavaju nestabilnost međunarodnih odnosa. Svaka regionalna kriza rizikuje da postane dio globalne igre velikih sila, povećavajući vjerovatnoću eskalacije i indirektnih sukoba.

Iako EU ima ogromnu ekonomsku i institucionalnu kritičnu masu, ona se i dalje doživljava kao sekundarni geopolitički akter. Unutrašnje podjele, nemogućnost formulisanja koherentne vanjske politike i često neinspirativno liderstvo umanjili su ulogu Unije u globalnom poretku. U kontekstu rata u Ukrajini, EU je djelovala uglavnom pod okriljem i inicijativom Sjedinjenih Država, potvrđujući svoj status normativnog, ali ne i strateškog aktera. Odsustvo kredibilne zajedničke vanjske i sigurnosne politike ostavlja Uniju ranjivom i ovisnom o odlukama drugih.

Iako je Washington ponovo postao glavni garant evropske sigurnosti, sve je očiglednije da američka moć ima ograničenja. Domaća politička polarizacija i izborne neizvjesnosti utiču na dosljednost vanjske politike. Štaviše, strategija istovremenog održavanja supremacije u Evropi, na Bliskom istoku i u Indo-Pacifiku vrši ogroman pritisak na američke vojne i diplomatske resurse. Kriza povjerenja među nekim saveznicima i javni umor zbog dugoročnih vanjskih obaveza ukazuju na to da se američka hegemonija suočava s postepenom erozijom.

Peking je učvrstio svoju međunarodnu poziciju kroz kombinaciju ekonomskog rasta, tehnološke ekspanzije, aktivne diplomatije i vojne modernizacije. Za razliku od SAD-a i EU, Kina nudi alternativu zapadnom liberalnom poretku, zasnovanu na konceptima kao što su „win-win saradnja” i „zajednica sa zajedničkom budućnošću”. Paralelno s tim, inicijative poput BRICS-a, ŠOS-a i inicijative Pojas i put pružaju Pekingu instrumente globalnog utjecaja. U kontekstu sukoba u Ukrajini, Kina je izbjegavala frontalni stav, ali je iskoristila okolnosti da poveća svoj utjecaj među zemljama globalnog Juga. Ovaj postepeni uspon duboko mijenja svjetsku arhitekturu moći.

Rat u Ukrajini nije samo regionalni sukob, već ključni događaj za svjetski poredak. Kina i Indija se nameću kao polovi u nastajanju, globalni Jug traži autonomiju od Zapada, a Turska potvrđuje ulogu regionalnih sila kao faktora ravnoteže. Multipolarizam više nije apstraktan koncept, već dinamična stvarnost, vidljiva u načinima na koje globalni akteri kalibriraju svoje odgovore na sukob.

Još jedna važna lekcija tiče se odnosa između percepcija i stvarnosti. Percepcije mogu oblikovati političke odluke i javne reakcije, generirati saveze i omogućiti brze mobilizacije; ali dugoročno gledano, strateška stvarnost – resursi, geografija, demografija i vojni kapaciteti – nameću se. U slučaju rata u Ukrajini, percepcija “brzog i ujedinjenog” zapadnog odgovora prikrila je stvarne razlike između evropskih prijestolnica i između njih i Washingtona, razlike koje postaju sve vidljivije kako se sukob odugovlači.

Zaključno, geopolitičke lekcije rata pokazuju da svijet prolazi kroz ubrzanu i haotičnu tranziciju ka multipolarizmu. Nijedan globalni akter više nema monopol na moć ili legitimitet, dok se konkurencija među velikim silama istovremeno odvija na vojnom, ekonomskom, tehnološkom i ideološkom planu. U tom kontekstu, srednje i male države, poput Rumunije, prisiljene su oprezno navigirati između prilika i rizika, stalno prilagođavajući svoje strategije kako ne bi postale kolateralne žrtve rivalstva velikih sila.

Rat je potvrdio da se Rumunija nalazi u geopolitičkoj kontaktnoj zoni između rivalskih blokova: NATO-a/EU i ruske sfere utjecaja. Ova pozicija nudi prednosti (povećana pažnja saveznika, sigurnosne prilike i investicije), ali i rizike (mogućnost da postane ratište ili meta hibridnog pritiska). Rumunija mora transformirati ovu poziciju u stratešku prednost, a ne u ranjivost.

Ruska agresija pokazala je da vanjske garancije, čak i one NATO-a, ne isključuju nacionalnu odgovornost. Rumunija mora povećati svoju unutrašnju otpornost, modernizirati svoju vojsku i obrambenu industriju te osigurati svoju kritičnu infrastrukturu (energiju, transport, komunikacije, prirodne resurse). Bez ovih mjera, isključivo oslanjanje na savezničku podršku moglo bi se pokazati rizičnim.

Energija i resursi postali su geopolitičko oružje. Rumunija, iako ima resurse u Crnom moru i značajan poljoprivredni potencijal, ostaje ranjiva zbog nedostatka koherentne strategije za njihovu eksploataciju. Lekcija sukoba pokazuje da su energetska i prehrambena sigurnost direktne dimenzije nacionalne sigurnosti.

Geopolitička irelevantnost EU pokazuje da se Rumunija ne može oslanjati isključivo na „briselski kišobran”. Potrebna je dvostruka strategija: aktivno učešće u donošenju odluka EU radi odbrane nacionalnih interesa i konsolidacija bilateralnih odnosa s ključnim akterima (SAD, Turska, Poljska, Francuska, Ujedinjeno Kraljevstvo). Istovremeno, Rumunija mora obratiti pažnju na razvoj odnosa između EU i Kine, koji će odlučno uticati na ekonomsku i političku budućnost kontinenta. Jasan stav koji izbjegava i pretjeranu zavisnost i nepotrebnu konfrontaciju s Pekingom mogao bi postati strateška prednost za Bukurešt.

SAD ostaju garant sigurnosti Rumunije, ali unutrašnje slabosti Amerike i mogućnost selektivnog smanjenja prisiljavaju Bukurešt da diverzificira partnerstva i ojača vlastite odbrambene kapacitete. Rumunija se mora pripremiti i za scenario u kojem se održava američka posvećenost i za potencijalno rebalansiranje prioriteta Washingtona prema Indo-Pacifiku.

Pojava multipolarnog sistema — u kojem se Kina nameće kao glavna protivteža Sjedinjenim Američkim Državama, a Indija, Turska i druge regionalne sile proširuju svoj utjecaj — stvara novi manevarski prostor za države srednje veličine. Rumunija mora prepoznati da, iako čvrsto usidrena u NATO-u i EU, ne može sebi priuštiti da ignoriše Kinu. Pragmatičan dijalog s Pekingom, vođen u koordinaciji sa zapadnim partnerima, može pružiti ekonomske i tehnološke mogućnosti, kao i bolje razumijevanje glavnih pravaca svjetskog poretka.

Stoga se Rumunija pojavljuje kao akter koji se ne odvaja od svojih saveza, ali ne zatvara oči pred dinamikom multipolarizma.

Iskustvo sukoba pokazalo je da percepcije mogu zamagliti stvarnost. Rumunija mora izbjegavati pretjeranu ovisnost o vanjskim narativima i ulagati u vlastite analitičke, strateške komunikacijske i obavještajne sposobnosti kako bi razlikovala percepcije od stvarnosti.

📌 Ukratko: Fundamentalna lekcija za Rumuniju je da ne može ostati samo pasivni primalac sigurnosti; Mora preuzeti aktivnu ulogu, jačajući svoje unutrašnje kapacitete i kapitalizirajući geopolitičke prilike koje stvara multipolarizam, bez odstupanja od svojih zapadnih saveza.

To je jedini način na koji Rumunija može transformirati svoje ranjivosti u strateške prednosti i izbjeći rizik da postane samo bojno polje između velikih sila u svijetu koji prolazi kroz duboke promjene.

Ako geopolitičke lekcije ističu strukturne transformacije svjetskog poretka, vojne lekcije osvjetljavaju konkretne načine na koje se te transformacije manifestiraju na bojnom polju i na praktične uvide koji se mogu izvući iz sukoba Rusije i Ukrajine.

O autoru: 
Corneliu Pivariu je visoko odlikovani general u penziji rumunske vojske. Osnovao je i dvije decenije vodio jedan od najuticajnijih časopisa o geopolitici i međunarodnim odnosima u Istočnoj Evropi, dvojezični časopis „Geostrategic Pulse”. General Pivariu je član Savjetodavnog odbora IFIMES-a.

Članak predstavlja stav autora i ne odražava nužno stav IFIMES-a.

Ljubljana/Brașov, 26.novembar 2025

Fusnote:
[1] IFIMES – Međunarodni institut za bliskoistočne i balkanske studije sa sjedištem u Ljubljani, Slovenija, ima specijalni konzultativni status pri Ekonomsko-socijalnim vijećem ECOSOC/UN od 2018.godine. i izdavač je međunarodne naučne revije „European Perspectives”, link: https://www.europeanperspectives.org/en

[2] Prvi (septembar 2014.) i drugi (februar 2015.) sporazumi iz Minska smatrani su političko-diplomatskim rješenjem sukoba u Donbasu, ali su uglavnom ostali samo na papiru. U praksi, Ukrajina je iskoristila period nakon Minska da reorganizuje svoju vojsku, primajući obuku i opremu od SAD-a, Ujedinjenog Kraljevstva, Kanade i drugih NATO partnera, dok je Rusija konsolidovala separatističke snage, održavajući de facto kontrolu nad Donbasom i pripremajući se za kasniju konfrontaciju. Tvrdnju da je Minsk Ukrajini pružio vremena za vojne pripreme potvrdili su 2022. godine Angela Merkel i François Hollande (glavni arhitekti sporazuma).

[3] Rusija ne odbacuje kandidaturu Ukrajine za članstvo u EU, za razliku od pristupanja NATO-u, kojem se Moskva žestoko protivi i doživljava ga kao prijetnju svojoj nacionalnoj sigurnosti. Lično smatram da je, u trenutnim okolnostima, prijem Ukrajine u EU, čak i u daljoj budućnosti, vrlo malo vjerovatan – kako zbog unutrašnjih problema Ukrajine, tako i zbog vjerovatnog razvoja događaja unutar EU.

[4] Prijedlog da države članice NATO-a dostignu prag od 5% BDP-a za odbrambene troškove iznijeli su američki zvaničnici tokom pripremnih diskusija za samit NATO-a u Washingtonu (juli 2025.), a predstavljen je kao mogući budući referentni cilj.

[5] Kao i u mom prethodnom radu „Geopolitičke evolucije u prvoj četvrtini 21. vijeka. Rumunija u ovom kontekstu. Prognoze za 2050.” – august 2025. (vidi također Diplomat Magazin – Geopolitičke evolucije u prvoj četvrtini 21. vijeka), radije koristim termin „front” umjesto „bok” (koji se do sada koristio u svim javnim dokumentima), jer je konzistentniji s vojnom terminologijom. Štaviše, ovaj aspekt su primijetili i drugi međunarodno priznati geopolitičari.